صلح در عدم صیانت از حقوق شهروندان؛آرامشی که یک پایش میلنگد
شماری از پژوهشگران اجتماعی میگویند، اگر در حکومت پس از توافق صلح حقوق شهروندان، بهویژه زنان نادیده گرفته شود و عدالت اجتماعی تامین نشود، صلح به دست آمده پایدار نخواهد بود. ابراهیم داریوش، پژوهشگر اجتماعی و استاد دانشگاه، در گفتوگویی با شبکهی جامعهی مدنی و حقوق بشر (شبکه) میگوید، حالت قطع جنگی که در آن مردم در تکاپوی دستیابی به حقوقشان باشند را نمیتوان صلح نامید. «حتی اگر جنگ در کوتاهمدت پایان یابد و آتشبس برقرار شود، از آنجایی که حقوق مردم اعاده و عدالت تامین نمیشود، مردم در تلاش دستیابی به حقوقشان خواهند بود. پای چنین صلحی همیشه لنگ است و هر لحظه امکان فرو ریختنش وجود دارد. حالتی که در آن حقوق مردم مصون نباشد و شهروندان آزادی فردی نداشته باشند صلح نیست.» شبکه: ارزیابی شما از آنچه تا کنون در مذاکرات گذشته است چیست؟ تا چه اندازه میتوان به نتیجهای مطلوب امیدوار بود؟ داریوش: من فکر میکنم گفتوگوهای صلح با گذشت هر روز مبهمتر میشود، کاهش خشونتها که یکی از پیششرط های گفتوگوها بود هنوز محقق نشده و برعکس خشونتها افزایش یافته است. از سوی دیگر بخش کلانی از این گفتوگوها به عوامل خارجی، از جمله انتخابات ایالات متحدهی امریکا وابسته است؛ ممکن است گفتوگوهای صلحی که گردانندهی آن دستگاه دولت آقای ترامپ، بهویژه آقای خلیلزاد بود مبهمتر شود. با توجه به این مسائل من فکر میکنم حداقل در کوتاهمدت نمیتوان به این مذاکرات خوشبین بود. شبکه: به نظر شما گفتوگو با گروهی که پیشینهی خوبی، بهویژه در رابطه با زنان ندارد چه پیامدی برای حضور اجتماعی و سیاسی زنان خواهد داشت؟ داریوش: طالبان فقط پیشینهی زنستیزی ندارند، بلکه پیشینهی انسانستیزی دارند، آنان با اقلیتهای قومی و مذهبی برخورد بسیار خصمانهای داشتند و نیروهای متخاصم سیاسیشان با اقلیتهای سیاسی به شکل بسیار خشنی برخورد میکردند، طالبان با محیط زیست و میراثهای فرهنگی افغانستان نیز مشکل…